Στο πλέον απομακρυσμένο κομμάτι της ανατολικής ακτής της Κρήτης συναντάμε το Σπήλαιο της Αλογαράς. Το όνομα Αλογαρά δεν έχει να κάνει με το «άλογο», αλλά προέρχεται μάλλον από τη λέξη «λογάρι» (θησαυρός, πλούτος). Βρίσκεται στην περιφέρεια του χωριού που για αιώνες έφερε το εντυπωσιακό όνομα Τσω, το οποίο δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μετονομάστηκε σε Αγία Τριάδα Σητείας, ακολουθώντας μια ατυχή μόδα μετονομασίας πολλών ιστορικών χωριών της Κρήτης. Το σπήλαιο βρίσκεται στο δρόμο προς την ερημική παραλία Λιβάρι και 400μ. πάνω από αυτή, όπου υπάρχουν υπολείμματα από αρχαίες εγκαταστάσεις, καθότι η περιοχή με το ασφαλές λιμανάκι της ήταν το επίνειο της αρχαίας Ζίρου.
Ο εντοπισμός της εισόδου του σπηλαίου είναι πολύ εύκολος από μακριά επειδή το μεγάλο άνοιγμα της εισόδου του έχει κλείσει από ένα πέτρινο τοίχο ο οποίος είναι ορατός από πολύ μακριά. Ο εξωτερικός αυτός τοίχος που διαθέτει πόρτα και δυο παράθυρα χτίστηκε στον 17ο αιώνα και μετέτρεψε το σπήλαιο σε κατοικία, η οποία στο πέρασμα του χρόνου κατέληξε ως μάντρα για ζώα. Το εσωτερικό του σπηλαίου είναι εντυπωσιακό και έχει μια μεγάλη και ευρύχωρη αίθουσα από την οποία ξεκινούν τρεις σήραγγες που προχωράνε στο εσωτερικό του βράχου. Υπάρχει και ένα δεύτερο άνοιγμα ψηλότερα που με κατάλληλη διαμόρφωση είχε μετατραπεί στο δεύτερο πάτωμα της πρόχειρης αγροικίας με μία πέτρινη σκάλα η οποία ανέβαινε πάνω. Στις εσοχές του σπηλαίου είχαν τοποθετηθεί ξύλινα δοκάρια που αποτελούσαν τη βάση για το πάτωμα του πάνω ορόφου. Σε όλο το σπήλαιο υπάρχει αιθάλη από τα αρχαία χρόνια.