Το Μουσείο Καλαρρυτινής Αργυροτεχνίας εγκαινιάστηκε στις 8 Αυγούστου 2015 και στεγάζεται στο ανακαινισμένο κτήριο του πετρόχτιστου πρώην δημοτικού σχολείου, στο κέντρο του χωριού. Κύριος στόχος του μουσείου είναι να γνωστοποιήσει και να αναδείξει στο ευρύ κοινό τη λαϊκή τέχνη της Καλαρρυτινής αργυροτεχνίας, η οποία κατέστη ευρέως γνωστή στο παρελθόν, όχι μόνο εντός των Ελλαδικών συνόρων αλλά κι εκτός αυτών.
Η μουσειακή έκθεση αποσκοπεί, πρωταρχικά, στην ανάδειξη και περιγραφή του εργαλειακού εξοπλισμού, των παραδοσιακών τεχνικών και της εξέλιξης της αργυροχοϊκής τεχνολογίας στο πέρασμα του χρόνου ενώ, στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα τελικά προϊόντα της αργυροτεχνίας, ως αντιπροσωπευτικά δείγματα της Καλαρρυτινής τέχνης.
Πιο συγκεκριμένα, το Μουσείο Καλαρρυτινής Αργυροτεχνίας παρουσιάζει την τεχνολογία της αργυροτεχνίας στην προβιομηχανική εποχή, εστιάζοντας στα εργαλεία και στις παραδοσιακές τεχνικές επεξεργασίας του μετάλλου, αλλά και στα τελικά παράγωγά της. Οι έννοιες του χώρου και του χρόνου διατρέχουν τη δομή της έκθεσης, στο σύνολό της. Ο χώρος, το κατεξοχήν πολυσήμαντο πεδίο στο οποίο εγγράφεται η ανθρώπινη δράση, κατέχει σημαντικό ρόλο στη μουσειακή αφήγηση καθώς, το σύνολο των εκθεμάτων έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς την κοινότητα των Καλαρρυτών και τους ντόπιους τεχνίτες. Ανάλογα και ο χρόνος κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα από την παλαιότητα των εκθεμάτων αλλά και τις μετεξελίξεις που υπέστησαν τα αντικείμενα, εξαιτίας της μετάβασης από την προβιομηχανική στη βιομηχανική εποχή.
Ιστορικά:
Ο τοποκεντρικός χαρακτήρας του μουσείου θεωρήθηκε επιβεβλημένος καθώς, τον 18ο και 19ο αιώνα, η βλάχικη κτηνοτροφική κοινότητα των Καλαρρυτών αναδείχθηκε σε ένα περιφερειακό κέντρο περιζήτητης αργυροχοϊκής τέχνης. Οι Καλαρρυτινοί ασημιτζήδες, ακολουθώντας τους συγχωριανούς τους πλανόδιους εμπόρους κτηνοτροφικών προϊόντων, άρχισαν να διαθέτουν τα έργα των χεριών τους στους εμπορικούς δρόμους του εξωτερικού και να ξεμακραίνουν σταδιακά ολοένα και περισσότερο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οδηγήθηκαν στην Τεργέστη, στο Λιβόρνο, στη Μόσχα, στη Βιέννη και στην Αίγυπτο, όπου ίδρυσαν εμπορικούς οίκους που γνώρισαν σημαντική άνθιση.
Στις επιστροφές τους από το εξωτερικό, οι Καλαρρυτινοί αργυροτεχνίτες έφερναν χρήματα και σπάνια αγαθά ενώ, με τον καιρό, άρχιζαν να μορφώνονται και να αποκτούν ξεχωριστή θέση στην πολιτιστική ζωή της Ηπείρου. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι στα 1815 οι Καλαρρύτες αριθμούσαν 200 οικογένειες και το χωριό αντηχούσε από τα χτυπήματα του σφυριού στο αμόνι. Γνωστοί τεχνίτες της εποχής ήταν οι αδελφοί Βούλγαροι (πρόγονοι των ιδρυτών του γνωστού εμπορικού οίκου Bulgari), οι αδελφοί Παπαγεωργίου, οι Παπαμόσχοι, οι Πολυχρόνηδες, ο Ποντίκης, ο Διαμαντής Μπάφας, ο Αθανάσιος Τζημούρης, αρχιχρυσικός του Αλή πασά και δάσκαλος της τέχνης, και άλλοι.