Η Θηρασία ή Θηρασιά είναι μικρό νησί του Αιγαίου Πελάγους και ανήκει στις Κυκλάδες. Μέχρι τη Μινωική έκρηξη των προϊστορικών χρόνων που δημιούργησε την καλδέρα, αποτελούσε κομμάτι της νήσου Στρογγύλης, της οποίας σήμερα συμπληρώνει το κυκλικό περίγραμμα μαζί με τα νησιά Θήρα (Σαντορίνη) και Ασπρονήσι, με τα οποία ανήκει στο ίδιο νησιωτικό σύμπλεγμα [1]. Η Θηρασιά διαχωρίστηκε από τη Στρογγύλη κατά την καταστροφική έκρηξη του ηφαιστείου το 1600 π.Χ.
Βρίσκεται στα δυτικά της Σαντορίνης και απέχει περίπου ένα μίλι από το Αμμούδι της Οίας. Έχει έκταση 9,246 τ.χλμ. και πληθυσμό 319 κατοίκους κατά την απογραφή του 2011. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, διοικητικά ανήκει στον Δήμο Θήρας. Πρωτεύουσα του νησιού είναι ο Μανωλάς και λιμάνι του η Ρίβα.
Ονομασία
Σύμφωνα με τη μυθολογία, το νησί πήρε το όνομά του από τη μικρότερη κόρη του βασιλιά Θήρα, τη Θηρασιά, στην οποία το είχε παραχωρήσει για να κτίσει ένα μεγαλοπρεπές ανάκτορο.
Ιστορία
Το νησί αποτελούσε μικρό τμήμα της δυτικής ακτής της προϊστορικής Στρογγύλης και θεωρείται πως αποκόπηκε και δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της μεγάλης έκρηξης του 1600 π.Χ.
Ο ιστορικός Πλίνιος αναφέρει ότι το 237 π.Χ. η Θηρασιά είχε αποσχισθεί από τη Θήρα μετά από σεισμό. Ο Πτολεμαίος αναφέρει ότι η Θηρασιά ήταν μια πόλη, στην οποία βρέθηκαν σημαντικά προϊστορικά λείψανα του κυκλαδικού πολιτισμού και ότι σε όλες τις ιστορικές εποχές ακολούθησε την τύχη της Θήρας. Το 1397, ο Δούκας της Νάξου, Φραντζέσκο Α΄ Κρίσπο, θεωρείται ότι την εκχώρησε στον γιο του Μάρκο Α΄ μαζί με την Ίο.
Κατά το 1866, τα ορυχεία σε Θηρασιά και Θήρα βρίσκονταν σε πλήρη λειτουργία καθώς γινόταν εξαγωγή θηραϊκής γης στην Αίγυπτο, όπου κατασκευαζόταν η Διώρυγα του Σουέζ. Μερικοί εργάτες, σκάβοντας τυχαία στο ορυχείο των Νικολάου Νομικού-Σπυρίδωνα Αλαφούζου, ανακάλυψαν λείψανα ενός αρχαίου κτιρίου, πήλινα αγγεία κι έναν ανθρώπινο σκελετό. Ο γιατρός και βουλευτής Νικόλαος Νομικός μαζί με τον Αλαφούζο φρόντισαν για την ανασκαφή του κτιρίου, ενώ σχετικά άρθρα δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες.
Λόγω της δράσης του ηφαιστείου την περίοδο 1866-1870, επιστήμονες από όλο τον κόσμο είχαν φτάσει στην περιοχή. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γάλλος ηφαιστειολόγος Φερντινάν Φουκέ, ο οποίος το 1867 προχώρησε σε ανασκαφές στη Θηρασιά και μελέτησε τα λείψανα των οικοδομημάτων και τα διάφορα άλλα ευρήματα. Ο οικισμός στη Θηρασιά (στα ορυχεία Αλαφούζου, στο νότιο τμήμα του νησιού) χρονολογήθηκε στην Ύστερη εποχή του Χαλκού και τα ευρήματα αυτά έδωσαν το έναυσμα για τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι και σε άλλα σημεία της Θήρας.
Παράλληλα, στη θέση Κοίμηση στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, ανακαλύφθηκε προΐστορικός οικισμός που χρονολογείται στην Πρώιμη και Μέση Εποχή του Χαλκού και προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για το σύμπλεγμα Θήρας- Θηρασιάς κατά τις πρώιμες φάσεις της Εποχής του Χαλκού.
Διοίκηση και πληθυσμός
Κατά το 1834, περίοδος ακμής του νησιού, η Θηρασιά υπήρξε αυτόνομος δήμος, με πληθυσμό 319 κατοίκους και έδρα το Πολίχνιον. Το 1912, συστάθηκε η Κοινότητα Θηρασιάς με έδρα τον οικισμό του Μανωλά, η οποία με διάφορες μεταβολές διατηρήθηκε έως το 1997. Εκείνη τη χρονιά, με το Σχέδιο Καποδίστριας, το Κοινοτικό Διαμέρισμα Θηρασιάς συνενώθηκε με το Κοινοτικό Διαμέρισμα Οίας και αποτέλεσαν την Κοινότητα Οίας.
Από το 2011 και σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, το νησί αποτελεί τη Δημοτική Κοινότητα Θηρασιάς, που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Οίας του Δήμου Θήρας. Πρωτεύουσα είναι ο Μανωλάς και αριθμεί 319 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.